Od sledećeg broja na ovoj stranici, na kojoj vam uvek donosimo zanimljive reportaže iz života i istorije Pančeva, jednoj od najomiljenoj kod naših čitalaca, imaćete priliku da čitate tekstove pod naslovom „Sasvim obična istorija Pančeva”.
Tekstovi, reportaže, intervjui, crtice i fotografije, objedinjeni na stranici pod tim nazivom, tokom jedanaest nedelja nastojaće da vam približe istoriju naše lokalne zajednice od početka pedesetih do kraja osamdesetih godina, kada je Pančevo stasalo u veliki industrijski grad tokom „doba socijalizma”. I kroz sećanja ljudi i preko tekstova iz starih brojeva „Pančevca”, koji je posle Drugog svetskog rata ponovo počeo da izlazi u decembru 1952. godine, setićemo se i događaja iz prošlosti, ali povezujući ih sa sadašnjom ljudskom, ekonomskom i kulturnom topografijom grada.
Cilj je da se, pored očuvanja svedočenja o svakodnevnom životu običnih ljudi, spozna uslovljenost „malih života” i „velike istorije”, kao i da se pokaže međusobna povezanost običnih ljudi uprkos svim njihovim razlikama. Događaji i postupci ljudi baš u tom periodu oblikovali si strukturu, status, standard i kulturu današnjeg Pančeva. Počev od izgradnje hemijske industrije, koja je donela bogatstvo, doseljavanja, ali i raslojavanja, a onda i zagađenje, preko tako lakih i brzih povremenih odlazaka, pretvorenih često u preseljenja u blizak Beograd, čija dostupnost čini širim um i dušu, ali oduzima bar neki fakultet i bar jedno dobro pozorište, do grada revolucija – od „jogurta” pa do nekih drugih, medijskih itd.
Pritom „obični građani” retko imaju priliku da budu vidljivi, da se čuju njihove priče. Moramo imati, nažalost, u vidu da mnogi iz tog bliskog perioda više nisu živi, da smo izgubili dosta vremena za hronike našeg neposrednog života, opterećeni „viškom istorije”, a da ni oni koji su živi neće potrajati podugo. Neće to biti časovi istorije, nego želimo da u najboljem publicističkom, ali i informativnom i istraživačkom novinarskom formatu „uhvatimo” skoriju istoriju Pančeva i okoline nakon Drugog svetskog rata, kroz sećanja i iskustva još živih učesnika, i da sve to povežemo s današnjim vremenom, da bismo spoznali kako smo dovde došli i kuda bismo mogli i kuda bi trebalo da idemo.
(Pančevac)
